سالهاست که مفهوم تولید و بازار از مناطق محروم و روستایی کشور رخت بر بسته و خیلی از نیازهای جوامع شهری توسط کارخانه های بزرگ تامین میشود.این دگردیسی منجر به ضعف روز به روز هسته های تولیدی پراکنده در کشور شده و علاوه بر آسیب پذیر نمودن اقتصاد و امنیت کشور موجب بروز پدیده های شومی مانند حاشیه نشینی ،اشتغال کاذب و وابستگی روزافزون به واردات گردیده است. تا جایی که ایران از کشوری تولید کننده به کشوری واردکننده در اغلب  نیاز های اساسی خود شده است. 
تمرکز گرایی به عنوان  آفت اقتصاد مقاومتی و پیشرفت در ایران موجب بروز فاصله فاحش بین خدمات و امکانات در کلان شهرها و شهرستان ها و روستاهای کشور شده و این فاصله هر روز در حال افزایش است.
کاهش جمعیت روستاها موجب شده تا امکاناتی که در نظام بودجه ریزی متمرکز به کلونی های جمعیتی تخصیص میابد به این نقاط داده نشود و در نتیجه چرخه شوم فقر و محرومیت به وجود می آید.